موسیقی ارزش واقعیات را کم رنگ می سازد؟

بیهوده سخن بدین درازی نبود.

به گزارش پایگاه خبری تجهیز نیوز، در کتاب موسیقی از دیدگاه فلسفی و روانی نوشته علامه محمد تقی جعفری آمده است:

آلفرد نورث وایتهد فیلسوف انگلیسی می گوید:

“موسیقی از احساس مبهم ادراکی متمایز به دست می دهد”؛ تفسیر این جمله این است که موسیقی کاری که می تواند بکند عبارت است از منعکس ساختن نغمه احساسات معینی از واقعیت تجسم یافته ای که به هیچ وجه عینیت همزمان با موسیقی ندارد(با چشم دیده نمی شود).

حال اگر موسیقی پدیده ای بود که کارش فقط برانگیختن احساسات متمایز و معین در روان و مغز انسان بود و حالات نشان دادن محتوا و معنای عینی نداشت،(مثل بوی عطر گل که فقط شامه انسان را می نوازد و واقعیت عینی دیگری را در خود نشان نمی دهد)، هیچ ضرری برای مغز و روان آدمی نداشت.

اما آیا اینگونه است؟ خیر؛‌ موسیقی مانند کسی ست که دست یک تشنه جان به لب رسیده را گرفته و او را با بالاترین حد از تحریکات و احساسات به سمت سراب می کشاند و یا به لب جشمه ای می برد و با نهایت قدرتش او را از آشامیدن محروم می کند.

با این وجود به خاطر شوق انسان برای دریافت محتوا مغز و روانی آدمی دچار آسیب نمی شود؟ آیا با این تحلیل درباره موسیقی، واقعیت ها رنگ خود را برای انسان ها نمی بازند؟

برخی ها نیز می گویند:

همه شنوندگان موسیقی یقین دارند که در موسیقی محتوا و واقعیت عینی وجود ندارد، پس آن ها هیچ گاه توقع رسیدن به محتوا و واقعیت عینی را ندارند تا به جهت نرسیدن به آن واقعیت عینی احساس شکست نموده و در نتیجه روان آنان در برابر واقعیت های عینی حالت ساییدگی داشته باشد.

در جواب این افراد می توان گفت:

اگر موسیقی تحریکی برای دریافت واقعیت عینی در ذهن ننماید، به هیچ وجه نمی تواند تاثیری در تحریک احساسات و عواطف داشته باشد، بلکه می توان گفت:

همان یقین که شنوندگان موسیقی به عدم وصول به واقعیت عینی محتوای موسیقی دارند و با این وجود، تحت تاثیر آن واقعیت پوچ و معدوم قرار می گیرند، نوعی اختلال در حس واقع یابی ذهن ایجاد می کند و ارزش واقعیات را کم رنگ می سازد.

ادامه دارد…