تحول در علوم انسانی و اسلامی جزو رسالت‌ بزرگ دانشگاه ها است

رئیس نهاد نمایندگی رهبری در دانشگاه ها موضوع تحول در علوم انسانی، علوم انسانی اسلامی، موضوع حصارشکنی از علوم انسانی را از رسالت های بزرگ دانشگاه ها برشمرد.

به گزارش پایگاه خبری تجهیزنیوز وبه نقل ازخبرگزاری مهر،حجت‌الاسلام والمسلمین مصطفی رستمی در گردهمایی مجازی «نقش علوم انسانی در پژوهش و فناوری» که به میزبانی دانشگاه علامه طباطبایی برگزار شد، گفت: موضوع تحول در علوم انسانی، علوم انسانی اسلامی، موضوع حصارشکنی از علوم انسانی پذیرفته شده جزو رسالت‌های بزرگ دانشگاه‌های ماست که قطعا این رسالت برای دانشگاه‌های بزرگ و مطرح و دانشمندان بزرگ این فضا سنگین‌تر می‌کند.

رستمی در این گردهمایی گفت: وقتی علوم انسانی ما بناست انسان را بشناسد و بشناساند، طبیعتاً آنچه که به عنوان پیش فرض‌های هر دانشی مطرح است و در عرصه علوم انسانی هم این پیش فرض‌ها به عنوان موضوعی است که مقدمه هر شناخت بعدی محسوب می‌شود.

وی در ادامه افزود: بخشی از علوم انسانی ما نشأت گرفته از مجموعه دانش تولید شده و به بالندگی رسیده در زیست‌بوم فرهنگی، فکری و هویتی خودمان است. بخشی نیز از زمره علوم انسانی است که در محیط دیگری با تمدن و فکر و فرهنگ دیگری متولد شده، رشد پیدا کرده به کمال و توسعه رسیده است و ما پذیرای آن شدیم.

رستمی افزود: در بخش دوم این نگرانی که علوم انسانی ما در حصار و قید پیش فرض‌های تعیین‌شده و به عنوان علم تلقی شده و قطعی محسوب شده در محیط‌های دیگر پذیرفته شود و جسارت یا فرصت خروج از این حصارها و پیش فرضها را پیدا نکند برای اینکه بتواند آن طرح‌های نو و جدید را طرح کند، وجود دارد.

رئیس نهاد نمایندگی رهبری در دانشگاه ها در ادامه افزود: شاهد هستیم در علوم قطعی و اثباتی محاسباتی و پوزیتیویستی مانند پزشکی یک باره فرضیه‌های جدید مطرح می‌شود نظریه می‌شود و بنیاد نظریه‌های قبلی را به هم می‌ریزید. فیزیک کوانتوم مجموعه فیزیک قبل از خودش را به هم ریخت، در پزشکی محاسبات و موضوعات جدید به یک‌باره مباحثی را مطرح می‌کند. برای مثال، مجازی شدن این نشست به واسطه یک ویروس ناچیز و خردی است که تمام محاسبات پزشکی را به چالش کشیده است و به نوعی همه پیشرفت‌ها هم فناوری و هم دانش دنبال شناخت مجدد این ویروس و راه‌های مقابله با آن هستند.

وی در ادامه تصریح کرد: این اتفاقاتی است که در عرصه علوم اثباتی فراوان اتفاق می‌افتد. پس چه رسد به علومی مانند علوم انسانی که پیش‌فرض‌ها، محیط آزمایشگاهی و محیط تجربی آن بسیار فراتر از محاسبه یک ویروس و به عمر دهه‌ها، قرن‌ها و انسان‌ها باید توجه کند. اینجاست که رسالت سنگین مجموعه دانشمندان و فرهیختگان علوم انسانی ایجاب می‌کند که در این حوزه به تأمل بپردازند.