نقش بانوان در دفاع مقدس

دوران هشت سال دفاع مقدس بود،سال ۱۳۶۴هجری شمسی، من (دانش آموز دبیرستانی بودم)و امدادگری هم می نمودم، در بیمار ستان ۱۷ شهریور مشهد(خراسان رضوی) ،توفیق خدمت گزاری به مجروحین ایثارگر ی رو داشتم که همه روزه از منطقه جنگی عازم بیمارستان می شدند مجروحان جبهه ها از شهرهای مختلف ایران بودند ،از شیراز واصفهان وقم ومشهد… داشتیم تا تهران وبابل وسمنان وتبریز ،با لهجه های شیرین ومتفاوت اما همه یک دل ویک صدا، وعجیب اینکه همه صبور و خندان، بودند ،درد جسمانی گاهی بی تابشان می کرد واز شدت درد،در تب می سوختند اما به جای فریاد زدن ،می گفتند یا ابالفضل ،یا حسین، (ع).
برای مجروحین جنگی ما هم حکم پرستار وامدادگر را داشتیم وهم نقش خواهر وخانواده آنها را ایفا می کردیم ،چرا که از شهرهای خود دور بودند وملاقات کننده وهمراه و عضوی از خانواده نداشتند، در بخش ما، رزمندگانی رو می آوردند که از ناحیه دوچشم مجروح بودندواز ناحیه پا یا دست قطع عضو شده بودند ،ً گاهی سوخته بودند وگاهی محتویات درون شکم رزمندگان کاملاً متلاشی شده بود ،چندین مرتبه به اتاق عمل می رفتند وبیرون می آمدند، هر بار چشم باز می کردند ،یکی از خواهران امدادگر رو بالای سرشان می دیدند، به ما می گفتند فرشته نجات، زخم های آنان رو بانداژ می کردیم وتب شان را پایین می آوردیم، یادمه سر پرستار یک بسته ست به من داد وقرار بود زانوی قطع شده مجروحی رو بعد از شستشو پانسمان کنم، زانوی این رزمنده طوری قطع شده بود که هرچه تلاش می کردم ،نمی تونستم پانسمان رو، روی پا ،در قسمت بریده شده ،نگه دارم.، گلی وقت صرف شد وپانسمان بسته نمی شد و برادر مجروح همچنان با پای قطع شده وآویزان از تخت ، به کار من نگاه می کرد وگاهی لبخندی از سر ادب وبه معنای انتظار میزد، مجروحین جبهه های حق علیه باطل، عجیب صبور بودند و افتخارات جانبازی خویش را به رخ ما می کشیدند، یادمان باشد هشت سال دفاع مقدس، با ایثارگری، از خود گذشتگی، شجاعت وشهامت وایمان واعتقاد به حق این رزمندگان سلحشور، ماندگار شد ودر جهان آوازه گرفت.
(بخشی از خاطرات مدرس دانشگاه پیام نور و آزاد اسلامی فریمان،) راوی، استاد اکرم سلاطینی اسلامیه