شهید مصداق عینی شهادت است با انتخاب، آگاهی و در کمال خلوص، هستی خود را یکجا به آفریدگار جهان تقدیم می‌کند و به سرچشمه بقا و حیات، پیوند می یابد.
درک مقام شهید از توان و ظرفیت فهم ما خارج است و تنها منبع وحی الهی است که شمه ای از این مقام را برای ما بازگو فرموده است: «ولا تقولوا لِمَن یُقتَلُ فی سَبیل الله اَموات بل احیاء ولکن لاتشعرون؛ برای کسانی که در راه خدا کشته می شوند نگویید مردگانند (کلمه اموات را درباره شهدا به کار نبرید) بلکه آن ها زنده اند، لکن شما درک نمی کنید.»
این آیه ضمن آن که بر زنده بودن شهدا تأکید می ورزد، درک این مقام را از حیطه شعور و فهم بشر در این دنیا خارج می شمارد. در حالی که در آیه فوق از به کار بردن تعبیر اموات در مورد شهدا نهی می‌کند، در آیه ای دیگر از پندار مرده بودن آنان نیز نهی فرموده است که نه فقط به زبان نگویید آن ها مرده اند بلکه به دل نیز راه ندهید.
«ولا تحسبنَّ الَذین قُتِلوا فی سَبیل الله امواتاً بل احیاءٌ عند ربّهم یرزقون؛ کسانی را که در راه خدا کشته شده اند مرده می پندارید، بلکه زنده اند و نزد پروردگارشان روزی داده می شوند.»
چهل و یکمین سالگرد شهادت شهید والا مقام سید محمد طاهر طاهرزاده موسویان گرامی باد
زندگی نامه شهید:
زاده مهرماه سال ۱۳۴۰ شمسی بود و سایه لطف حق بر خانه ای از سادات موسوی در شهر بهبهان سایه افکنده بود. درآن روز لطیف و آفتابی فرزندی در وجود آمد که او را سید محمدطاهر نام نهادند.از کودکی با معارف الهی انس گرفت و درهنگامه انقلاب اسلامی سرباز فداکار نهضت خمینی کبیر بود. در تظاهرات و راهپیمایی ها با عشقی وافر و شوری حسینی شرکت می کرد و این شور و حال با تحصیل علم وتهذیب نفس هر روز تعالی می یافت. سید محمدطاهر پس از اخذ دیپلم در کنکور تربیت معلم پذیرفته شد و درتاریخ ۱۳۵۸/۰۸/۲۶در تربیت معلم شهید پاک نژاد یزد ثبت نام کرد و با موفقیت واحدهای درسی را پشت سرگذاشت.
او درحالی در آستانه فارغ التحصیلی قرار داشت که بخشی از سرزمین مقدس ایران تحت اشغال متجاوزان بعثی بود و این سلاله گرانقدر پیامبر(ص) که از نسل عاشورائیان بود درنگ را روا نداشته و برای دفع تجاوز در جبهه های جنگ حضور یافت و پس از چندماه مبارزه و تلاش سرانجام در تاریخ ۱۳۶۰/۰۵/۲۳ در جبهه شوش بر اثر اصابت ترکش خمپاره به خیل شهیدان راه خدا پیوست.
وصیت نامه شهید:
بسم الله الرحمن الرحیم
” الموت فی حیاتکم مقهورین والحیات فی موتکم قاهرین”
زنده بودن و زیر دست بودن مرگ است و مرگ در راه حیات زنده بودن است.
( اگر کشته شویم یا بکشیم در هر دو حال پیروزیم. امام خمینی)
این حقیر که یک فرد مسلمان و معتقد به جمهوری اسلامی هستم با عشق به شهادت عازم جبهه های جنگ بر علیه کفار می شوم. چون همانطور که خداوند میفرماید: ما امانتی در روی زمین از طرف او هستیم و هروقت لازم باشد باید این امانت به صاحبش مسترد گردد. و الآن در این برهه از زمان که کفار و جهانخواران شرق و غرب به مقابله با اسلام و نظام اسلامی شتافتند ما نیز باید به این وظیفه اسلامی عمل کنیم و به مقابله با کفار برویم و امانتی که نزد ما است نیز ادا نمائیم .
پیام من به ملت ایران این است که راه امام کبیرمان خمینی آن اسطوره مقاومت و فضیلت را ادامه دهند و منتظر فرمان امام در هر کار و امری باشند و همیشه در صحنه حاضر باشند تا با یاری الله و رهبری اماممان انقلاب را به سر منزل مقصود برسانیم و پیام دیگر به خانواده ام این است که هیچگونه نگرانی نداشته باشند و افتخار کنند که فرزندشان را در راه خدا هدیه دادند؛ مبادا ضجه و ناله یا عجزی از خود نشان دهید که دشمن شاد گردد. چون من و تمامی برادران مبارز دیگر راهمان را با آگاهی انتخاب کردیم و در این راه گام نهادیم.
والسلام
۱۳۶۰/۰۵/۲۲
سید محمد طاهر طاهرزاده موسویان
کد خبر: ۱۴۰۱۷۱۲۰۵۲۳۰۰۱۱
گمنامی تنها برای شهرت پرستان درد آور است
وگرنه همه اجر‌ها در گمنامیست
محکمه خون شهداء محکمه عدلیست
که ما را در آن به محاکمه می‌کشند
اینک که شهر شعله ور بی خیالی است
جای برادران غیورم چه خالی است
جای برادران غیوری که بعدشان
این شهر در محاصره خشک سالی است
بی ادعا ز خویش گذشتند و پل شدند
رد عبور صاعقه شان این حوالی است
من حرف می زنم و دلم شعر می شود
در واژه های من هیجان لالی است
طاعون گرفته ایم و کسی حس نمی کند
تا آنکه زنده بودنمان احتمالی است
آلوده است کوچه، خیابان به زندگی
چیزی که هست و نیست حالی به حالی است
بر من چه سخت می گذرد این غروب ها
جای برادران غیورم چه خالی است.
هر چه امروز کشور ما دارد و هرچه در آینده بدست بیاورد به برکت خون این جوانان شهید است.
شهید، باران رحمت الهی است
که به زمین خشک جانها، حیات دوباره می‌دهد.
عشق شهید، عشق حقیقی است
که با هیچ چیز عوض نخواهد شد.
زیباترین فصل این فرهنگ، خالقان این حماسه عظیم اند که با صلابت اراده و نور ایمان، رهنورد راه مقدسی شدند که پاداش آن، جاودانگی و بقا بود.