عبادت خاشعانه

به گزارش پایگاه خبری تجهیز نیوز، جواد محدثی دومین فصل از کتاب “عبادت و نماز” را عبادت خاشعانه” نامگذاری کرده است.

فصل اول را از اینجا بخوانید

عبادت خاشعانه

وقتی «دل» خانه محبت خدا شود و همه بیم ها و امید ها متوجه آستان پروردگار باشد پرستش خدا هم از حالتی به نام «خشوع» برخوردار میگردد. خشوع نوعی احساس عظمت خدا و ابراز کوچکی خود و اعتراف به ربوبیت پروردگار و توجه باطنی به آن معبود بزرگ است.

عبادت خاشعانه و با توجه و همراه با خشیت الهی نشانه ی معرفت والای انسانِ پرستشگر است.

حضرت علی «ع» آن را از نشانه های اهل تقوا میشمرد و در بیان اوصاف متقین در کنار «قوت در دینداری» «خشوع در عبادت » را هم بیان میکند.

شب زنده داری و تضرع به درگاه الهی و تلاوت قرآن با توجه خاص و دیدنِ بهشت و جهنم با چشم دل و درخواست راهی از دورخ در نیایش ها از جمله نشانه های بندگان خاشغ و با تقواست .

امام علی «ع» در خطبه متقین در ترسیم ویژگی های این گونه بندگان خاشع و پرهیزگار میفرماید: ( اما شب به عبادت می ایستند اجزای قرآن را شایسته تلاوت میکنند دل و جان خود را با خواندن آیات قرآن محزون میسازند و در پی درمان دردهای خویش اند چون به آیات شوق انگیز میرسند به پاداش های الهی دل میبندند و چون به آیه های هراس انگیز میرسند با گوش جان به آنها گوش میدهند گویا شیون و ناله ی دوزخیان را با گوش هایشان میشنوند در پیشگاه خدا به عبودیت خم میشوند و چهره بر خاک میسایند و با نهایت خاکساری از خداوند رهایی از دوزخ را میطلبند)

این گونه عبادت در پیشگاه خدا سخن گفتن با او با «زبان» فطرت است و شستشو دادن جان در چشمه معنویت و همسو شدن با همه ذرات جهان است بندگی خدا انسان را از بند بندگی بندگان می رهاند و به عزت و بی نیازی میرساند کسی که خاضعانه در پیشگاه معبود می ایستد و دست نیاز به درگاهش میگشاید و چهره بر خاک می نهد و قامت غرور را در «محراب خشوع» در هم میشکند و تازیانه کرنش بر اندام خودنمایی و خود بینی فرود می آورد شایستگی عبادت و عبودیت می یابد.

انسان تا «بنده» نشود «آزاد» نمیگردد در آستان الهی هر که خاضع تر و خاشع تر و بنده تر باشد مقرب تر است چرا که ما سراپا نیازیم و او قدرت مطلق و عزت بی انتهاست و رابطه ما با او نیز رابطه «بندگی» ما و «خداوندی» اوست.

در سخنان حضرت علی «ع» از سه گونه عبادت یاد شده است: عبادت تاجرانه و کاسبکارانه عبادت از روی ترس و برده وار و عبادت آزادگان که بر اساس شناخت خدا و شکر نعمتهای اوست و این مهم ترین و برترین نوع عبادت فرزانگان و دلباختگان خداست.

امام علی «ع» میفرماید: گروهی خدا را برای شوق ( به نعمت و بهشت ) عبادت میکنند این عبادت تاجران است گروهی هم از ترس (دوزخ) اورا میپرستند این عبادت بردگان است. گروهی هم او را از روی سپاس و شکر نعمت هایش میپرستند این عبادت آزادمردان است.

در سخن دیگری هم فرموده است: « اگر خداوند بر نافرمانی خود وعده عذاب هم نداده بود باز اطاعت او و پرهیز از معصیتش لازم بود به پاس شکر نعمتهای او.»

سپاس خدا نشانه و سند معرفت انسان است.

عبادتی که هم از روی این حق شناسی و معرفت باشد از خضوع و حضور قلب و شوق بندگی برخوردار خواهد بود.

جهان محراب وسیع نیاز است. همه کائنات فرشتگان و کروبیان حتی درختان و صنوبرها و گلها در «معبد بزرگ هستی» به پرستش و خضوع در پیشگاه آن آفریدگار مشغول اند.

پایان/