شور شعور

شور و شعور دو کلمه ای ست که با هم کامل می شوند و معنا پیدا می کنند و جلوه می دهند،اگر هر کدام از این کلمات به تنهایی در انسان وجود داشته باشد، کافی نیست؛ چون ما با این دو کلمه زندگی می کنیم، هدف سازی می کنیم و رفتار های ما براساس این دو کلمه شکل می گیرد.

یک شخصی تصور کنید که تصمیم گرفته به زیارت کربلا بره ولی درحالی که با برادر خودش سال ها رابطه ای نداره و با هم قهر هستند، به نظر شما رفتن به زیارت کربلا واجب تره یا آشتی کردن با برادر؟

ما انسان های جالبی هستیم؛ همیشه اصلی که مهم و قابل توجه هست را فراموش می کنیم، اما من از کدام اصل حرف می زنیم؟ اصل شور و شعور حسینی که باید با هم در انسان وجود داشته باشد، شور بدون شعور برای انسان مفید نخواهد بود همان طور که شعور بدون شور نخواهد بود.

ما باید امام حسینی زندگی کنیم، شعور حسینی را پرورش بدهیم تا عزاداری که برای امام انجام می دهیم ثمره ای داشته باشد.

وقتی ما جایی مهمان هستیم و متوجه می شویم که صاحب خانه وسایل جدیدی خریده یا چیدمان خانه را تغییر داده ، سریعا ما هم همان کار ها را انجام می دهیم و یا برعکس، نکته ای که مهم هست، رفت و آمدی ست که ما به خانه یکدیگر داشته ایم و با هم معاشرت کرده ایم.

برای حسینی شدن هم باید همین کار را کرد؛ باید ببینیم امام حسین(ع) چگونه زندگی می کرد؟ اخلاق و رفتار امام(ع) چگونه بود؟ امام(ع) برای چه شهید شد؟ هدف امام(ع) چه بود؟ و … . همه این سوال ها، باعث حسینی شدن روح و جسم می شود، باعث حسینی شدن جامعه ما می شود، باعث حسینی شدن کشور می شود.

جامعه و کشوری که حسینی شود از دزدی، اختلاس، طلاق، مزاحمت و … ، در امان خواهد بود، جامعه و کشوری که علم امام حسین(ع) را در دست داشته باشد هیچ گونه آسیبی نخواهد دید.