موسیقی آن ارزشی که ما تصور می کنیم را ندارد!

موسیقی ارزش واقعیات را کم رنگ می سازد.

به گزاش پایگاه خبری تجهیز نیوز، در کتاب موسیقی از دیدگاه فلسفی و روانی به نوشته علامه محمد تقی جعفری بیان شده است که وایتهد فیلسوف انگلیسی، جمله ای دارد که موسیقی را از آن ارزش مطلق که در طرز تفکرات بیشتر مردم وجود دارد، پایین می آورد.

آلفرد نورث وایتهد:

موسیقی از احساسی مبهم، ادراکی متمایز به دست می دهد و این خدمت یا عدم خدمت را از طریق عرضه پوششی عاطفی که واقعیت عینی نیمه روشن را به نمود روشنی تبدیل می نماید که با صورت ذهنی به دست داده شده جهت دریافت آن تطبیق می نماید، انجام می دهد.

اما دو مطلب در اینجا مهم است که ارزش مطلق موسیقی را پایین می آورد:

مطلب اول: تعبیر خدمت یا عدم خدمت که موسیقی انجام می دهد، یعنی قطعی نیست که این کار موسیقی از”احساسی مبهم، ادراکی متمایز به دست می دهد “، خدمتی بر مغز و روان آدمی بوده باشد.

مطلب دوم: موسیقی واقعیت عینی نیمه روشن را به نمود روشنی تبدیل می نماید که با صورت ذهنی به دست داده شده جهت دریافت آن تطبیق می نماید، انجام می دهد.

این مطلب دو نکته را مطرح می کند که در ارزیابی موسیقی بسیار با اهمیت است:

نکته اول، این است که موسیقی با عرضه یک پوشش عاطفی واقعیت عینی را به نمود روشنی(اراک متمایز)، تبدیل می کند.

این نمود روشن یا ادراک متمایز که نوعی اهتزاز و نشئه روانی ست، هیچ سنخیت عینی با آن واقعیتی که موسیقی آن را نشان می دهد، ندارد؛ پس اصل تبدیل واقعیت به نمود در پدیده موسیقی جز به معنای تجسم بخشیدن ذهنی با آن واقعیت به وسیله نمود نامفهوم است.

نکته دوم که روشن تر از نکته اول است؛ اصلا در پدیده موسیقی واقعیتی ماورای نمود فیزیکی و هیجان روانی وجود ندارد که روشن یا نیمه روشن باشد.

این روشنی و نیمه روشنی از صفات آن معنایی ست که که نمود فیزیکی در درون آدمی به وجود آورده است که این با کمترین اختلاف در نظم و آهنگ موسیقی همان معنی نیز از بین می رود.

ادامه دارد…