ماسک آسیب کرونا به ریه ها را کمتر می کند

به گزارش پایگاه خبری تجهیز نیوز ، به نقل از دیلی میل، طبق تحقیقی جدید، چگالی داخل ماسک‌های طبی در صورت ابتلای فرد به ویروس کرونا از وخامت بیماری او جلوگیری می‌کنند.

افزایش رطوبت در هوای بین دهان فرد و ماسک وی به حذف ذرات ویروسی از راه‌های تنفسی فرد کمک می‌کند.

کارشناسان مؤسسه ملی سلامت آمریکا (NIH) متوجه شده‌اند رطوبتی که توسط ماسک ایجاد می‌شود، مسیر تنفسی را مرطوب می‌کند و سبب می‌شود مخاط مبتلا به ویروس کرونا پاکسازی شوند. به این ترتیب از رسیدن ویروس‌ها به ریه و آسیب شدید به آن جلوگیری می‌شود.

محققان NIH با توجه به تحقیقات پیشین متوجه شدند افرادی که ماسک استفاده می‌کنند، در صورت ابتلاء به کووید ۱۹ کمتر به نوع شدید آن دچار می‌شوند.

دکتر آدریان بکس محقق ارشد پژوهش جدید می‌گوید: قبلاً مشخص شده، میزان بالای رطوبت از شدت آنفلوانزا کاهش می‌دهد و احتمالاً همین امر با مکانیسمی مشابه درباره شدت بیماری کووید ۱۹ نیز صادق است.

برای این منظور ۴ نوع ماسک آزمایش شدند تا تأثیر آنها بر میزان رطوبت بررسی شود. یک داوطلب در حالی که یک ماسک N95، ماسک جراحی، ماسک دولایه کتان پلی استر و یک ماسک ضخیم کتانی پوشیده بود یا اصلاً ماسک نداشت، داخل یک جعبه تنفس کرد.

با استفاده از یک فوم لاستیکی با تراکم بالا، هرگونه نشتی در لبه‌های ماسک از بین برده شد. در هر آزمایش میزان آب موجود در هوا اندازه گیری شد تا مشخص شود چه میزان آب در ماسک وجود دارد.

رطوبت داخل ماسک در سه دمای ۸ ،۲۲ و ۳۷ درجه سانتیگراد اندازه گیری شد. به گفته محققان قابلیت انواع فیبرهای مصنوعی و طبیعی برای جذب آب به میزان زیادی به دما بستگی دارد. فیبرهای طبیعی مانند پشم، کتان و ابریشم به طور معمول در جذب آب مؤثر هستند اما پلی استر یا نایلون قابلیت جذب آب کمتری دارند.

در دمای اتاق، ماسک جراحی رطوبت هوای استنشاق شده را بیش از یک سوم افزایش داد (۳۸ درصد)، در حالی که ماسک‌های N95 و «پلی استر-پنبه» آب در هوای استنشاق شده را تا ۶۰ درصد افزایش دادند. به گفته محققان، ماسک‌های سنگین پنبه‌ای منجر به تقریباً دو برابر شدن رطوبت هوای استنشاقی می‌شوند.

بکس در این باره می‌گوید: افزایش سطح رطوبت چیزی است که احتمالاً افراد ماسک بدون اینکه بتوانند آن را تشخیص دهند و بدون اینکه بدانند این رطوبت برای آنها خوب است احساس می‌کنند.

تمام یافته‌های این پژوهش در «ژورنال بیوفیزیکال» منتشر شده است.