چاپگرهای ۳ بعدی برای انسان سمی هستند

محققان آمریکایی اخیرا اظهار کرده‌اند “چاپگرهای ۳ بعدی”(D printers۳) برای بدن انسان سمی هستند زیرا ذرات پلاستیکی کوچکی را منتشر می‌کنند که این ذرات می‌توانند باعث آسیب به ریه شوند و به همین دلیل افراد و به خصوص کودکان زیر ۹ سال در معرض خطر هستند.

به گزارش پایگاه خبری تجهیزنیوز و به نقل از دیلی میل، ذرات ریز پلاستیکی که می‌توانند باعث سرطان شوند توسط چاپگرهای ۳ بعدی ساطع می‌شوند و به همین منظور کارشناسان هشدار داده‌اند که این مواد بسیار سمی بوده و برای کودکان زیر ۹ سال بسیار خطرناک هستند.

این چاپگرها با انباشته کردن پی در پی لایه‌هایی از ترموپلاستیک، فلزات، نانومواد و پلیمرها کار می‌کنند و به آرامی یک شی را می‌سازند.

ارزش بازار جهانی چاپ سه بعدی در سال گذشته حدود ۸.۷۱ میلیارد پوند بود و این رقم با افزایش خرید چاپگر افزایش خواهد یافت.

با این حال اخیرا محققان ایالات متحده دریافته‌اند که این دستگاه‌ها علاوه بر سهم شناخته شده‌ای که در آلودگی پلاستیک دارند، خطر جدی برای سلامتی انسان نیز محسوب می‌شوند.

در مدت زمانی که انجام یک چاپ ممکن است طول بکشد، ذرات مختلف و محصولات جانبی شیمیایی می‌توانند در محیط اطراف منتشر شوند.

نتایج این مطالعه می‌تواند باعث نگرانی برخی افراد شود چرا که اخیرا میزان استفاده از این دستگاه‌ها در مدارس و کتابخانه‌ها و تولید محافظ صورت(face shields) افزایش یافته است.

در این مطالعه مشخص شد که ذرات ساطع شده از دستگاه‌های چاپ پیشرفته قادر به نفوذ به اعماق ریه‌ها هستند و می‌توانند به سلول‌های انسانی آسیب برسانند.

در حالی که تحقیقات دیگر  با استفاده از یک مدل شبیه‌سازی نشان داد که کودکان ۹ سال و زیر ۹ سال در برابر مواد شیمیایی آزاد شده آسیب پذیرتر هستند.

“پیتر بیرلی”(Peter Byrley) کارشناس آژانس حفاظت از محیط زیست گفت: تا به امروز، عموم مردم آگاهی کمی در مورد مواجهه احتمالی با مواد منتشر شده توسط چاپگرهای سه بعدی داشتند. یک مزیت بالقوه اجتماعی این تحقیق افزایش آگاهی عمومی از مواد منتشر شده توسط چاپگرهای سه بعدی و حساسیت بالاتر کودکان در برابر این مواد آزاد شده است.

“جوآنا ماری سایپ”(Joana Marie Sipe) مهندس شیمی “دانشگاه دوک” اخیرا ابزاری را ابداع کرد که می‌تواند تعیین کند چگونه ذرات پلاستیک خرد شده توسط محصولات عادی به دلیل سایش و پارگی طبیعی و تخریب در محیط طبیعی آزاد می‌شوند.

این فرایند که “عامل آزادسازی ماتریس”(Matrix Release Factor) نام دارد، ممکن است برای ارزیابی میزان پلاستیک و نانوذراتی که در طبیعت رها می‌شوند، کاربردی باشد.

یافته‌های کامل این مطالعات در “نشست سالانه انجمن تجزیه و تحلیل ریسک ۲۰۲۰ “( ۲۰۲۰ Society for Risk Analysis annual meeting) ارائه شده است. این نشست به صورت مجازی از ۱۳ تا ۱۷ دسامبر سال ۲۰۲۰ برگزار می شود.