چالش های مستاجران اهوازی در زمینه مسکن

 این روز ها که فصل نقل و انتقالات مسکن  فرا رسیده است  مستاجران اهوازی خود را به آب و آتش می‌زنند تا هر چه زودتر سرپناهی مناسب برای خود پیدا کرده یا قراردادشان را برای یک‌سال دیگر تمدید کنند. اما نبود نظارت ارگان های مسئول در حوزه مسکن مشکلات متعددی را برای هم شهریان ما ایجاد کرده است.

اجاره بهای سنگین ماه‌ها و سال‌های اخیر در حقیقت بخش بزرگی از سبد هزینه‌ای خانوارهای خوزستانی و خصوصا  اهوازی را به خود اختصاص داده و جای دیگر هزینه‌ها و الزامات و نیازهای زندگی روزمره را تحت تأثیر و فشاری مضاعف قرار داده است.  شاید بتوان گفت، افزایش قیمت مسکن که در یک سال اخیر در برخی موارد حتی تا چندین  برابر نرخ پیش از آن شده، زمینه ساز گرانی اجاره مسکن شده و مستاجران و اقشار کم‌درآمد را با مشکل بزرگی مواجه ساخته است.

امری که با عدم نظارت کافی نهادهای متولی امر تشدید شده و فشار و حلقه تنگ اقتصادی را بر معیشت خانواده‌های اهوازی هر روز تنگ و تنگ‌تر می‌کند.

اسباب کشی و جا به جایی وسایل در گرمای هوای اهواز بخشی از مشکلات مستأجران است اما افزایش قیمت اجاره بها را می‌توان مهمترین دغدغه آنان دانست که انگار قرار نیست ثبات قیمت داشته باشد. امسال میهمان ناخوانده ای به نام بیماری کرونا سبب شده اجاره بها به شکل سرسام آوری افزایش پیدا کند تا داد مستأجران به آسمان برسد.

رد پای تصمیم های غیر کارشناسی و عدم نظارت و مدیریت کارآمد در حوزه مسکن در متولیان این حوزه در استان خوزستان به خوبی نمایان است . نمونه آن همین مترویی که بعد از ۱۵ سال به ایستگاه فسخ قرارداد رسیده یا طرح های ملی شهرهای جدید و مسکن مهر که در گوشه کنار کشور به جمعیت پذیری رسیده است اما در اهواز هنوز اندر خم یک کوچه اند. در همین بحث شهرهای جدید چه تفاوتی میان کلانشهر اهواز و دیگر کلانشهرهای کشور وجود دارد که در آنها شهرهای جدید رونق گرفته و به آبادی رسیده اند اما در اهواز میلیاردها پول هزینه ساخت آجر و سیمان شده و نه تنها به جمعیت پذیری نرسیده اند بلکه در بحث زیرساخت ها و خدمات رفاهی با مشکلات عدیده ای رو به رو هستند و گویا شهرهای متروکه هستند که تنها عده ای در آنها ساکن هستند. در پروژه های مسکن مهر شهر جدید ‘رامین’ که در ۴۵ کیلومتری شهر برای ۶۳ هزار نفر ساخته و بخش دیگر پروژه هم در ‘شیرین شهر’ در۳۰ کیلومتری شهر با ظرفیت ساخت بیش از ۳۰ هزار واحد مسکونی احداث شده اند که قرار بود بخشی از مشکلات حوزه مسکن را حل نماید که متاسفانه شاهد آن هستیم که پروژه ها  در جایی برنامه ریزی و ساخته شده اند که هیچ امکاناتی ندارد و هیچ توجیه اقتصادی برای سکونت قشر ضعیف ندارد حتی بخشی از مردم هم که مجبور به اقامت در آنجا شدند فاقد خیابان، مدرسه و سرویس حمل و نقل شهری بوده اند و بنا بر این این دو پروژه مسکن مهر هم نه تنها نتوانسته باری از دوش مردم بردارد که خود تبدیل به یک معضل حاشیه نشینی برای مردم شهر شده است.

آنچه که مشخص است این است که الگوی و برنامه مشخصی برای حل مشکلات مسکن در استان خوزستان  وجود ندارد . نهاد های متولی در این حوزه ناکارآمد عمل نموده اند .

 صاحب خانه به دلخواه خود میزان رهن و اجاره را تعیین می‌کند و اتحادیه مشاوران املاک نیز قدرت نظارت و تعیین قیمت اجاره بها را ندارد و نمی‌تواند آشفته بازار مسکن را سامان بخشد.

به جرأت می‌توان گفت تصمیم‌گیران و تصمیم‌سازان حوزه مسکن و اقتصاد خود شاید به دلیل صاحبخانه بودن، درک عمیقی از شکاف به وجود آمده در جامعه بین خانوارهای مسکن دار و فاقد مسکن نخواهند داشت.