جاده،گم شده اندیکا برای رسیدن

به گزارش پایگاه خبری تجهیز نیوز و به نقل از نبض شهر، باید از سمت خدا زمین تکان می خورد، تا صدای مظلومیت اندیکا در زاگرس می پیچید و بلوط های پیر گرچه ریشه های زمین را تصاحب کردند، اما با دیدن زینب که مظلومانه و بدون نیکمت نگاه می کند برگ هایشان می ریزد.

بی شک در نقاشی های دنیا تنها مداد سیاه کافی بود تا راهی هموار روسیاه کند تمام آنانکه که طلای سیاه همسایه اش را برده اند و در جیب های گشادشان پنهان کرده اند.

آنچه در زلزله اندیکا رو نمایی شده است نه ترک های دیوار های لوکس آجری و سنگ های مرمری و نه خسارت به جان های خسته ی زاگرس نشینان است.
فقر اندیکا در زاویه های مختلفی پرده برداشته است، خانه هایی که از سنگ های بدون سیمان ساخته شده اند، و مردمانی که از حقوق شهروندی، الفبای آن هم به گوششان نرسید.

هر چند البرز خودش را به کری زده است، اما کارون نخل هایش را برای دلداری بلوط های زاگرس فرستاده است.

در این میان از دیرباز، راه به عنوان عامل توسعه و پیشرفت کشورها و ملت‌ها بوده است و تبادل فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی بین ملت‌ها، اقوام و تمدن‌ها در طول تاریخ از طریق راه‌ها و جاده‌های مواصلاتی صورت پذیرفته است.
و در نهایت می توان گفت:
آیا اندیکا اگر جاده های ارتباطی داشت، جنس خانه ها باز هم سنگ بدون سیمان بود؟

آیا شهروندان از طریق ارتباط و راه های هموار با حقوق خود آشنا نمی شدند؟
شاید پیام زلزله به مسئولین مربوط تنها ساخت راههای ارتباطی بوده است، تا سرنوشت بلوط های پیر در کلاس های کانکسی تکرار نشود.

سمیه کردی