پرستاران با جان خود جان می بخشند /جان پرستاران سد مقابله با کرونا

به گزارش پایگاه خبری تجهیز نیوز و به نقل از نبض شهر، قریب دوسال است که کرونا سلامت و زندگی مردم دنیا رابه خطر انداخته است . در هر کوچه و خیابان که پا می گذاری ، رد پای مرگ را در پارچه های سیاه رنگ مضمون تسلیت به خانواده می بینی که قلب آدم را می رنجاند . کرونا سن و جنس  وزمان ومکان نمی شناسد و بی رحمانه می تازد و در این آمار ومرگ ومیر ها اسامی کسانی که دوز اول یا دوم واکسن کرونا را زده اند هم می توان دید که از این ویروس در امان نمانده اند و کرونا همچنان بی رحمانه می تازد و قربانی می گیرد. اما مدافعان سلامت در بیمارستان ها همچنان پای کار هستند و برغم استرس و فشار کاری فراوان اما جبهه پرستاری از بیماران کرونایی را رها نکرده اند. درگفتگوی زیر با کارشناس پرستاری بیمارستان رازی اهواز خانم سپیده محمودی گفتگو کرده ایم که آن را می خوانید.

درباره اولین روزی که به بخش مراقبتهای ویژه وارد شدید برایمان بگویید .

آن زمان ۲۰ سال داشتم . اولین روز کاری که به بخش مراقبتهای ویژه یک بیمارستان خصوصی در اهواز وارد شدم خیلی سخت و تلخ بود . یک بیمار جراحی شده را بخاطر شرایط بیماری در بخش مراقبتهای ویژه انتقال داده بودند. برخلاف تصور و علاقه وافرم به این کار متوجه شدم کار در این بخش چندان هم آسان نیست و کمی خود را باختم . بطوریکه ضعف کردم و مجبور شدم برای دقایقی بخش را ترک کنم تا حالم بهتر شود.

به یاد دارم آن روز خانم ۴۵ ساله ای که سرطان معده داشت جراحی شده بود و به کوما رفته بود و به این علت او را به بخش مراقبتهای ویژه بیمارستان انتقال دادند . من نیز کنارهمکاران آمدم تا اما با دیدن وخامت حال بیمار، دچار ضعف وبیحالی شدم .آن لحظه همکاران من را روی صندلی نشاندند و به من آب قند دادند تا فشارم به حالت عادی برگردد .

به عنوان یک دانشجوی پرستاری اولین بار بود که از نزدیک می دیدم  دستگاه تنفسی به بیمار وصل شده و بیمار به سختی نفس می کشد و به این علت حالم بد شد ولی کم کم به شرایط کار در بخش مراقبتهای ویژه بیمارستان عادت کردم .

 در آن زمان چون هنوز دانشجو بودم تمام تلاشم این بود که از علم و تجربیات همکاران با سابقه استفاده کنم و اکنون که سالها از آن روز می گذرد خوشحالم که در این مسیر قرار گرفتم چراکه نجات زندگی انسان ها و دمیدن نفس در جان آنها  آنقدر دلنشین است که تمام سختی های کار را از بین می برد .

در برهه ای که ویروس کرونا وارد کشور شد و بیماران کرونایی در بخش   ICU بیمارستان رازی اهواز انتقال می یافتند شما در چه موقعیتی قرار داشتید ؟

از آبان ماه ۱۳۹۸ بخاطر شرایطی که در زندگی شخصی من ایجاد شده بود مجبور به استفاده از مرخصی بدون حقوق شدم . چیزی از مرخصی من نگذشته بود که زمزمه های ورود ویروسی ناشناخته به نام کرونا در سراسر دنیا و بعد کشورمان شنیده شد. وقتی که دیدم حجم کار کادر درمان در شرایط کرونایی افزایش یافته ، تصمیم گرفتم تقاضای مرخصی خود را پس بگیرم و به کار برگردم تا به عنوان کارشناس پرستاری در بخش مراقبتهای ویژه کنارهمکارن باشم و به رسالتم دراین حرفه بپردازم . آن زمان شاهد بودم  همکارانم دلسوزانه با لباس‌های کار و ماسک‌هایی که طولانی مدت باعث می شد نفس کشیدن سخت شود ، با پشتکار وصف نشدنی بدون ترس از ابتلا به بیماری شبانه روز در حال خدمت رسانی بودند .

اکنون قریب دوسال از ورود این ویروس گذشته و کادر درمان با تمام خستگی های روحی و جسمی خط اول جبهه مقاومت در برابر این بیماری هستند . طی این زمان چه بسا همکارانی که بخاطر ابتلا به کرونا جان به جان آفرین تسلیم کردند یا عزیزترین بستگانشان به سوی آسمان پر کشیدند و روزهای تلخی را پشت سر گذاشتند ولی زندگی جریان دارد و نباید نا امید شد .

درباره خانواده تان بیشتر بگویید دراین دوران کرونایی چه شرایطی داشتند ؟

خب همسر من پزشک است و در بیمارستان امیرالمومنین اهواز کار می کند .یک فرزند داریم که بخاطر شرایط شیفتی کار بصورت نوبتی از او نگهداری می کنیم . من وهمسرم و فززندم  طی این مدت دو بار به  کرونا  مبتلا شدیم و روزهای سختی را گذراندیم. با توجه به اینکه کرونا قابل سرایت است گاه استرس دارم که نکند جان فرزندم به خطر بیفتد چراکه بیمارستان رازی تنها مرکز درمانی مرجع بیماران کرونایی است ولی به هرصورت رسالت ما این است که دراین شرایط بحرانی کنار بیماران کرونایی باشیم .

گویا سال گذشته عنوان پرستار نمونه به شما داده شد دراین خصوص توضیح بفرمایید.

سال گذشته از طرف صدا وسیما خوزستان به عنوان پرستار نمونه معرفی شدم . چون از مرخصی بدون حقوق یک ساله خود بخاطر کمک به کادر درمان در شرایط کرونایی گذشت کردم و به کار برگشتم به عنوان پرستار نمونه معرفی شدم ولی در هرصورت من وظیفه خود را انجام دادم .

لطفا خاطره ای از بیماران کرونایی هم برایمان بگویید  .

روزهای کرونایی در بیمارستان خاطره ای جز غم وحسرت از دست دادن همشهریان و عزیزانمان نبود اکثر بیماران با درگیری ریه در بخش مراقبتهای ویژه بستری می شدند و حتی مادران بارداری بودند که شاهد زجر تنفسی آنها بخاطر ابتلای به کرونا بودیم .

روزهای کرونایی بغض دارد چرا که بیشتر لحظه خداحافظی بیماران در ذهنمان باقی مانده و آسیب های روحی روانی آن در ذهنمان ماندگار شده است .

هنوز به یاد دارم جوان ۲۵ ساله ای کرونایی که ۷۰ درصد ریه اش درگیر شده بود. ساعت ۳ نصف شب تنگی نفس شدیدی پیدا کرد و نفسش بالا نمی آمد .آن شب با وجود اینکه بیمار هوشیار بود و شاهد زجر تنفسیش بودم ولی اصرار و التماس‌های بیمار برای نفس کشیدن هنوز در گوشم مانده است .آن روز تمام سعی و تلاشم را بکار گرفتیم و با حمایت روحی روانی مناسب و اکسیژن تراپی و دارو، بیمار از این حمله خارج شد. وقتی از اتاق بیمار خارج شدم چنان تحت تاثیر لحظاتی که بیمار برای زنده ماندن زجر تنفسی را تحمل می کند بودم که تا نیم ساعت فقط اشک می ریختم و خدا را شاکر بودم که ازنعمت سلامتی برخوردار هستم . به لطف خدا و تلاش های همکارانم این بیمار بعد از دو هفته از بیمارستان مرخص شدواشک شوق همه همکاران را شاهد بودم .

با ادامه شرایط کرونا آیا  شغل پرستاری را ادامه خواهید داد؟

بله ادامه خواهم داد و لبخند و دعای خیر بیمارانم را با هیچ مقیاس و مبنای دیگری عوض نخواهم کرد.

انتظار شما از مسئولان ؟

انتظار ما این است که زحمات پرستاران دیده بشود . چه بسیارند پرستاران شرکتی که شاید دو ماهی یک بار حقوق دریافت می کنند یا اینکه تاریخ مشخصی برای پرداخت حقوق انها وجود ندارد از مسئولان  انتظار داریم حداقل انگیزه ای برای جامعه پرستاری ایجاد کنند و وضعیت استخدام پرستاران از بلاتکلیفی خارج گردد تا کمی از خستگی روانی آنها بویژه دراین شرایط کرونایی کم شود وامیدواریم هرچه زودتر چشن بزرگ نابودی ویروس کرونا را بگیریم و تمام مردم در سلامت کامل باشند .

شهرزاد امیری